Kalabalığın renksizliğinde ıssız bir sevgi yükü taşıyorum...
Taşımaktan oldukça memnunum ama soğuk...
İçimi alev alev yakan ağırlığın adı şimdi sadece soğuk bir yük...
Tüm damarlarıma işlediğini ve artık hissedemediğimi farkediyorum.
Ben adım attıkça o gerilerde kalıyor...
Ben soldukça o rengini çekip üstümden alıp başını gidiyor...
Etraf dönüyor,yollar birbirine karışıyor...
Sanırım içimdeki 'sen de' benden uzaklaşanlarla birlikte alıp başını gidiyorsun...
en kötüsü bu galiba
YanıtlaSiliçindeki "o"nu kaybetmesi insanın
yazgüneşi;
YanıtlaSilhangisi kötü artık bilemiyorum...
Birden fazla kötü oluyor böyle durumlarda ve herbiri ayrı kötülüklere doğru çekiştiriyor seni..
Hangisine üzüleceğini bilememezlik içerisinde kaybediyorsun onu...
Her tarafından aynı anda vurulmuşcasına şaşkın ve acılı bakıyorsun etrafına... Herşey anlamını yitiriyor ve herşey birden bire anlamlı olmaya başlıyor...
Yürüdüğün kaldırım bile...
Her seferinde daha çok kötü denecek his oluşuyor...
Her kötü his bir diğerini daha çok tetikliyor...
Ben bu blog da ağlarım.
YanıtlaSilmisisipi:
YanıtlaSilKimseyi üzmek istemem ama bende çoğunu yazarken ağladım..
Üzgünüm:(
Ben ağlayamayan bir insanım. Ama bu yazılar direk geliyor kalbine dokunuyor insanın.
YanıtlaSilMisisipi:
YanıtlaSilAğlayamayan bir bayan mısın?
Özel olmalısın:)
Teşekkür ederim beğenmene çok sevindim...