BİLİYORSUN...

Arnavut kaldırımlarda taşlara takılıyor ayaklarım 
Sana doğru geleyim derken yol bitiyor 
Ufuk çizgim… 
Seni görmeden sona eriyor… 

Bir söz senden daha çıkmadan 
Diline değmeden 
Elime, gözüme, yüreğime değiyor. 
Nasıl oluyor biliyor musun? 
Sonu biz olmaya kadar varıyor 
Sonrası yersiz bir cümle gibi boğaza diziliyor. 
Çırpınmaktan başka bir şey değil bu biliyorum. 
Anlatamadıkça sıkışan göğüs kafesim 
Ve son cümlemi söylermişçesine, 
Dertli bir telaşem var. 
Ama zaten bunu biliyorsun… 
Sen bana dair, 
Anlatamadığım her ne varsa, 
Her ne yaşıyorsam işte, 
Hepsini biliyorsun… 

Ruhu iç içe muhabbetler sarıyor bedenimi 
Isıtıyor, 
Eritiyor, 
Eziyet ediyor… 
Sözsüz cümlelerin var 
Beni benden alıyor…

~S'özde Yazar~

şarkılarla...

Bir Bakıştan Geriye Kalan

Sonbaharın sonunu getirirken

Kışa yüz tutarken giysiler

Veda vaktine yaklaştıkça

Ve üzüldükçe geri de kalan bakışa

Okuduğunu sanırken zihnini

Kendinle çelişirken

Günler sayılıysa eğer

Sözsüz elvedalar uçuşurken bir koridorda

Son kez elini uzatmışken

Bir bakış kalır hatıra niyetine

Al sakla bunu der gibi

Dakikanın yarıda biri

Zaman yokken onca zamanın içinde

Saklamak yine de bir tebessümü

Tek bir cümleyi kıymetlendirmek

Bir muhabbeti öylesine özlemek…

Evvel zaman içinden çıkıp gelmiş gibi

Neye benzediğini dillendiremediğin

Zamandan öte bir hal ile hem-hal oluvermek

Kışta bitti iyi mi?

Toplanan onca yazlık eşyaya rağmen

Şimdi tekrar baharın ümit veren halleri

Mazinin birkaç tatlı hatırası

Ve belki baharda  birkaç senli zaman

Aslında en başından tam olan hikaye(ler)

Bir güvercin avlusu tek kare tek bir his ile çekilmiş

Mütebessim bir yokuş

Demli bir çay

Yine kediler sarmış her yanı

Cebimde susturduğum muhabbet

Karşıdan selam veren çatılar…

Martılar yok bu balkonda

Bir koku var

Sadece tek bir koku var…

Tarihi içine katmazsan ve sardunyaları saymazsan

Orda öylece bekleşen maziden bir koku var…

***

~S’özde Yazar~

SALINCAK

Yeniden doğar mıyım?

Bahçesi büyük evlerin,

Ağaçları gökyüzüne karışan, birazda ıssız ve kimsesizlik kokan,

Bir küçük zemin kat pencereli,

İçinde minik fareleri olan,

Gökyüzüne uzanan ağaçlarının,

Dallarında eğreti salıncak olan,

Tek katlı bez parçasıyla bağlanmış,

İçinde umuda doğru yükselen,

Kalbi her yükselişte hızla çarpan,

Özgürlük dedikleri şeyi salıncakların hızında arayan,

Aradığını tamda bulamadan ipi kopan,

Küçük pencereli bir evin içine sıkışan

Pencereden geçip giden birkaç adım

Kaldırıma uzanan çocukluğum

Somya altındaki bakır kokusu…

~S'özde Yazar~