Kendini Tekmeliyorsun Olabildiğince

Hüzünlere sarıyorsun kendini.

Anlayışsızdır hüzünler.

Acımıyorsun kendine.

Ne zaman öfkelensen sebebine değil hayata sinirleniyorsun.

Kendini tekmeliyorsun olabildiğince…

En büyük acımasızlığı acıdığın insanların haksızlığıyla yapıyorsun kendine.

Biliyorsun…

O yüzden kendi tekmelerinin acısıyla kan tükürüyorsun.

Renklerin önemi yok,

Senden gidenlerinde…

Vazgeçtim

Amak-ı Hayal

Biliyor musun?

Yalnızım biliyor musun?

Hem de ölesiye bir yalnızlık

Tenime kefen değmiş gibi ürperti içindeyim

Kocaman boşluklardan flu bir derinliğe atlar gibiyim

Atlamak olmadı daha çok kendimi bırakmış bir hal içindeyim

Anlar mısın bilmiyorum

Bazen her şeyden arınırsın

Son gününmüşçesine bir hafiflik sarar bedenini

Her ne kadar hafiflesen de bırakmaz burukluk içini

Ne kadar ağlarsan o kadar arınamazsın

Her bir yanından sevimsiz kabuklar kalkar

Hiçbirini kapatamazsın.

İşte öyle bir yalnızlığın karnı aç çocuğuyum ben

Derdini anlatmakta zorlanan

Tek başına yalnızlığının altından kalkamayan

Tercihsiz yalnızlıklar içindeyim.

Bir yanı varken bir yanı yok olan.

Tarifsiz bir düşüş içindeyim.

Yazının ilhamı

Amak-ı Hayal